TA BHMATA MOY

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΑ
ΚΑΙ ΜΕΣ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ
ΤΡΕΧΟΥΝΕ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ,
ΑΛΛΗ ΓΗ Ν' ΑΔΡΑΞΟΥΝ
ΚΙ' ΑΜΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΝ.

ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ
ΜΕΣ' ΑΠ' ΟΝΕΙΡΑ ΣΒΗΣΜΕΝΑ,
ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΝ
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΠΕΤΑ ΧΤΙΣΜΕΝΑ?

ΨΑΧΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ
ΚΑΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥΣ Ν' ΑΦΗΣΟΥΝ
ΣΕ ΧΑΡΤΙΑ ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΑ.

Ν' ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ Ν' ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ
ΣΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΝ ΑΡΡΕΝΑ..

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ,
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΒΛΗΜΑ,
ΔΕΝ ΕΠΙΠΛΕΕΙ.

ΨΑΧΝΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ
ΝΑ ΒΡΕΙ ΠΑΤΟ Ν' ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΗΣΕΙ
ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ
ΜΕΣ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ
ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΗΣ ΓΗΣ.

ΧΩΡΙΣ ΑΕΡΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΤΑΙ
ΚΑΙ ΛΑΜΠΕΙ ΣΑΝ ΦΩΤΙΑ,
ΑΣΒΗΣΤΗ ΚΙ' ΑΠΡΟΣΙΤΗ
ΑΠΟ ΚΑΚΙΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ
ΚΑΙ ΜΑΤΙΑ ΦΘΟΝΕΡΑ.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΥΠΟΧΘΟΝΙΕΣ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΙ
ΚΑΙ ΜΕΣ ΤΗ ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΕΥΤΥΧΕΙ.

ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΘΥΜΑΤΑΙ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΖΕΙ.
ΣΤΗΣ ΦΕΓΓΑΡΟΣΚΟΝΗΣ ΤΗ ΛΑΜΨΗ
ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ.

ΑΥΡΑ ΑΥΛΗ ΣΤΗ ΜΕΘΗ ΤΡΙΓΥΡΝΑ,
ΣΤΗΝ ΠΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΝΑΝΟΥΡΙΖΕΙ.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΕΡΕΨΑΝ,
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΑΓΩΝΟΥΝ,
ΟΙ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΞΕΘΩΡΙΑΣΑΝ,
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΡΑΓΙΣΑΝ,
ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ ΣΠΑΣΜΕΝΟΙ
ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΜΟΥ ΖΩΗΣ.
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥΛΙΑ,
ΚΑΘΑΡΙΑ,
ΛΕΥΚΑ,
ΔΙΑΣΧΙΖΟΥΝ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ
ΚΙ' ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ..

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ

ΗΤΑΝΕ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
Ο ΗΛΙΟΣ
ΠΟΥ ΓΕΜΙΣΕ ΦΩΣ
ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ.

ΚΙ' ΗΤΑΝΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ
ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΡΥΨΑΝ
ΟΤΑΝ Μ' ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕΣ.

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΔΙΑΒΩ
ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΒΟΛΙΚΟΙ
ΣΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΣΑΣ ΟΙ ΑΠΛΗΣΤΟΙ.

ΘΕΛΩ ΚΙ' ΕΓΩ ΝΑ ΑΝΕΒΩ
ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ ΕΚΕΙΝΟ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ
ΚΙ' Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥΣ
ΟΛΟΙ ΜΟΥ ΛΕΝ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΑΧΡΗΣΤΟΙ.

ΣΗΜΑΔΙ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΣΤΑΘΩ
ΣΤΑ ΠΟΔΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΒΙΑΣΤΩ,
ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΔΩΣΤΕ ΜΙ' ΑΦΟΡΜΗ,
ΜΗΝ ΕΙΣΑΣΤΕ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ.

ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ
ΚΑΙ ΠΕΣΤΕ ΤΟΥ ΠΩΣ ΘΕ ΝΑ' ΡΘΩ,
ΤΟ ΝΟΥ ΤΟΥ ΝΑ' ΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ
ΠΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΟΙ.

ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ,
ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ
ΠΟΥ ΙΣΟΙ ΝΑ' Ν' ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΕΛΠΙΔΑ ΕΧΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΠΟΥ ΛΙΩΝΕΙ ΣΑΝ ΚΕΡΑΚΙ
ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΒΡΑΔΥΑ,
ΓΙΑΤΙ ΦΩΣ ΝΟΜΙΖΩ
ΟΤΙ ΓΙΝΟΜΑΙ ΧΑΡΑΣ
ΠΟΥ ΒΥΘΙΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ
ΑΔΙΚΑ ΜΕΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.

ΚΙ' ΟΜΩΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ
ΝΑ ΓΕΛΑΝΕ
ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΟΝΤ' ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ
ΠΝΙΓΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ
ΚΑΙ ΦΟΡΤΩΘΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΜΟΥ ΕΓΩ ΤΗ ΛΥΠΗ.

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΚΑΝΤΕ,
ΕΣΕΙΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ
ΠΟΥ Μ' ΑΓΑΠΗΣΑΤΕ,
ΕΣΕΙΣ,
ΑΝ Μ' ΑΓΑΠΗΣΑΤΕ,
ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ,
ΠΡΙΝ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ.

ΟΧΙ ΕΣΥ

ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΕ,
Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΕ ΛΑΒΩΣΕ,
ΚΙ' ΟΧΙ ΕΣΥ, ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΜΟΥ ΑΘΑΝΑΤΗ
ΠΟΥ ΑΠ' ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ ΚΡΕΜΕΤ' Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ,
ΚΙ' ΟΧΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΟΥ ΦΩΣ ΜΟΥ.

ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΟ ΠΩ
ΠΟΥ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΠΡΟΣΜΕΝΩ
ΜΕΣ' ΑΠ' ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΛΥΤΡΩΣΗ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ, ΚΑΤΑΛΕΥΚΗ?
ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΚΡΥΨΩ
ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ Σ' ΕΞΗΓΗΣΩ
ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ΜΑΚΡΙΝΟ,
ΠΟΥ ΠΑΝΩ ΣΟΥ ΕΝΑΠΟΘΕΤΩ
ΤΝ ΚΛΙΝΗ ΜΟΥ?

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

ΔΙΧΤΥΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΞΕΔΙΠΛΩΣΕΣ ΣΤΑ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
ΜΙΣΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΘΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
ΘΑΝΑΤΙΚΟ ΑΡΓΟ ΚΙ' ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΤΟ ΠΕΠΛΟ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ.

ΑΣΕ ΜΕ ΤΩΡΑ ΝΑ ΞΕΠΛΥΘΩ ΣΤΟ ΔΑΚΡΥ ΠΟΥ ΓΕΜΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ ΣΟΥ.
ΑΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΑΤΡΕΥΤΕΙ ΣΤΗΣ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ
ΤΟ ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΙΣΜΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ.
ΑΣΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΑΠ' ΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ
ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΑΣΤΙΚΩΝ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ ΜΕ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΦΤΕΡΑ.

ΜΕΣ' ΑΠ' ΤΗ ΛΥΠΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΜΑΙ.
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΞΕΝΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΜΑΙ ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ
ΚΑΙ ΦΤΑΝΩ ΨΗΛΑ. ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 'ΚΕΙ ΠΟΥ ΕΨΑΞΑ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΒΡΗΚΑ.
ΚΑΠΟΤΕ.
ΞΑΦΝΙΚΑ.

ΕΚΟΨΑ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΤΗΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗΣ ΣΟΥ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ
ΚΑΙΑ ΞΕΧΥΘΗΚΑ ΣΤΟ ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
ΚΑΠΟΙΑΣ ΜΑΚΡΙΝΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ.
ΑΧΤΙΔΑ ΦΩΤΟΣ ΤΑΞΙΔΕΨΑ ΣΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΣΥΜΠΑΝ
ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ.
ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΝΑΡΚΙΣΣΟΥΣ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΟΥΣ ΓΑΛΑΞΙΕΣ.
ΣΑΝ ΨΕΜΑ.

ΟΠΩΣ ΚΙ' Ο,ΤΙ ΕΖΗΣΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ.
ΞΑΦΝΙΚΑ.

ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

THΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
ΨΑΧΝΩ ΝΑ' ΒΡΩ
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΞΑ
ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ
ΚΙ' ΟΧΙ ΝΑ ΚΟΛΛΑΩ ΣΑΝ ΝΑΥΑΓΗΜΕΝΟ ΣΤΡΕΙΔΙ
Σ' ΕΝΑ ΒΡΑΧΟ ΠΟΥ' ΤΥΧΕ
ΝΑ ΖΩ,
ΚΑΙ ΝΑ ΓΗΡΕΨΩ.

ΠΕΣ ΜΟΥ

ΜΑΥΡΙΖΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΠΟΤΕ ΦΕΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΖΕΙ,
ΕΡΗΜΩΝΕΙ ΚΑΙ Μ' ΑΦΗΝΕΙ ΜΟΝΗ.
ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΦΗΣΕΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΣΕ ΞΕΝΗ ΓΗ,
ΒΡΑΔΥΑΖΕΙ ΚΑΙ Τ' ΑΓΙΑΖΕΙ ΜΕ ΠΑΓΩΝΕΙ.
ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΔΙΑΠΕΡΑΣΩ ΣΩΜΑΤΑ
ΣΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΩ.
ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΜΕΣ' ΑΠΟ 'ΚΕΙ ΚΑΘΑΡΙΟ, ΦΩΤΕΙΝΟ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ
ΜΑ ΠΩΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΩΜΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ?
ΜΑΚΡΙΑ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΑ' ΧΩ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ.
ΣΟΥ ΔΙΝΩ Ο, ΤΙ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΜΟΥ ΨΥΧΗ
ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΗ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΠ' ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΤΙ
ΤΟΥ ΑΣΦΥΚΤΙΚΑ ΜΙΚΡΟΨΥΧΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΣΩΣΩ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΑΠ' ΤΑ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ
ΑΥΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΣΠΩΝΤΑΙ?
ΠΕΣ ΜΟΥ.

"POEMSTORMS" ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ

ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ
ΧΑΡΑΚΩΝΟΥΝ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
ΚΑΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ.
ΤΗ ΜΑΣΤΙΓΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ.
ΑΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ
ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΤΗ ΧΑΡΑ
ΤΩΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ ΤΗΣ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΑΝΕΜΟΙ
ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ.
ΑΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΙ' ΕΓΩ
ΝΑ Σ' ΑΠΑΡΝΗΘΩ
ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!