ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ,
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΒΛΗΜΑ,
ΔΕΝ ΕΠΙΠΛΕΕΙ.
ΨΑΧΝΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ
ΝΑ ΒΡΕΙ ΠΑΤΟ Ν' ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΗΣΕΙ
ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ
ΜΕΣ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ
ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΗΣ ΓΗΣ.
ΧΩΡΙΣ ΑΕΡΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΤΑΙ
ΚΑΙ ΛΑΜΠΕΙ ΣΑΝ ΦΩΤΙΑ,
ΑΣΒΗΣΤΗ ΚΙ' ΑΠΡΟΣΙΤΗ
ΑΠΟ ΚΑΚΙΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ
ΚΑΙ ΜΑΤΙΑ ΦΘΟΝΕΡΑ.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΥΠΟΧΘΟΝΙΕΣ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΙ
ΚΑΙ ΜΕΣ ΤΗ ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΕΥΤΥΧΕΙ.
ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΘΥΜΑΤΑΙ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΖΕΙ.
ΣΤΗΣ ΦΕΓΓΑΡΟΣΚΟΝΗΣ ΤΗ ΛΑΜΨΗ
ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ.
ΑΥΡΑ ΑΥΛΗ ΣΤΗ ΜΕΘΗ ΤΡΙΓΥΡΝΑ,
ΣΤΗΝ ΠΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΝΑΝΟΥΡΙΖΕΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου