Άσε με να σε πληγώσω

Άσε με να σε πληγώσω
γρήγορα να γιατρευτώ
από τη δικιά σου αγάπη
και να σε ερωτευτώ.

Να σε βλέπω να γυρεύεις
τη στερνή μου αγκαλιά
και να δίνεις ο, τι έχεις
μ' άνεσης απλοχεριά.

Όχι ν' αγαπάς για νά΄χεις
τη δική μου συντροφιά
ούτ' από εγωισμό να είσαι
στης αγάπης τη φωλιά.

Να ζητάς απ' την πνοή μου
και να παίρνεις σιγουριά
κάθε που σ' αναζητάω
με αντίρρηση καμιά.

Ένιωσα την ευτυχία
ένιωσα και τη χαρά
γεύτηκα τη δυστυχία
που σε πρόδωσα μετά.

Κι' ήτανε βαρύς ο πόνος
πού' ρθε μέσα μου κι' απλώθη
στην αλάνα βρήκε άπλα
με πλοκάμια ξεδιπλώθη.

Κι' όταν ρίζωσε μακριά σου
ζήλεψα την ομορφιά σου
παραδόθηκα για μήνες
μέσα στ΄ όνειρο κοντά σου.

Αλλά άργησες να' ρθείς
κι' οι ελπίδες μου χαθήκαν
γιατι έχανα το νου μου
μες τη σκοτεινιά,

μες την απονιά του κόσμου,
ήταν τ' άδικο μεγάλο
καθαρά για ν' αντικρύσει
της αλήθειας τη φωτιά.

Τύφλωνε ο έρωτας μου
κι η σιωπή μου μαρτυρούσε
ατυχία
που κανένας
δεν θα ήθελε να ζουσε.

Και με γιάτρεψε - τι κρίμα!-
μακριά σου η συνήθεια
βρήκα έναν ανδρα θύμα
που δεν ήθελα στ' αληθεια.

Κι' όμως, κι' όταν μες το ψέμα
τη ζωή μου σπαταλούσα
μες τη μοναξιά μου ράκος
ως συνήθως καταντούσα.

Δεν μπορούσ' άλλο να δώσω
και να μην με πλησιάζεις
κι' έλιωνα σαν εφιάλτης
κάθε νύχτα που ξυπνούσα.

Γύριζα σαν μια κατάρα
άδικη μες το σκοτάδι
μ' ένα δάκρυ να λιμνάζει
από των ματιών την άκρη.

Κρύωνα και ζεσταινόμουν
και ο πυρετός μου ανέβη
ξαφνικά μέχρι τα ύψη
έτρεμα σαν νά' μουν ψαρι.

Κι' ήρθες,
ήρθες μέσα στο μπουντρούμι
πού' μουνα καιρό κλεισμένη
όταν έχασα το φως μου
κι' έγινα δυστυχισμένη.

Και τα βέλη που μου ρίχναν
δύσκολο να τα τραβήξεις
με χαρά να με γεμίσεις
σύραγγα βαθιά στο Άδη
έτσι ξαφνικά ν' ανοίξεις.

Θέλω τώρα να πιστέψω
ότι μ' αγαπάς κι' εσύ
και πολλά να θυσιάσεις
για να είμαστε μαζι.

Όπως έκανα κι' εγώ,
άφησα πολλά για σένα
οικογένεια και φίλους
και πιστό αρσενικό.

Μια μικρή αλλοπαρμένη
που χτυπήθηκε σκληρά
απ' του έρωτα το τοξο
θέλει τώρα ν' απαλύνει
τη σκληρή σου την καρδιά.

Μάγισσα λοιπν να είμαι
κι' άδικα σε βασανίζω
η να είμαι μια νεράιδα
που μ' αγάπη σε γεμίζω?

Κλαίω λεηλατημένη τώρα
γύρισες και τά' χασ' όλα
και παραμιλάω μήπως
ψεύτικα σε θέλω ακομα.

Δεν αντέχω να πιστεύω
άλλο πως σε κοροιδεύω,
δήθεν πως δεν σ΄αγαπάω
όταν δίπλα σου κοιμάμαι
και την ώρα μου περνάω.

Μακριά σου θε να φύγω
κι' εσύ να με κυνηγήσεις
της αγάπης τη φωτιά
σαν φακίρης να πηδήξεις.

Νά' ναι μια οφθαλμαπάτη
κάθε σκέψη μου που γράφω
η καρδιά μονάχα ξέρει
και αυτήνε αντιγράφω..