ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Ο ηλιος δεν σε βλεπει, με τη σιωπη μιλας
την πετρα τη λαξευεις, στα βαθη τη μετρας
και ψαχνεις το διαμαντι για λιγοστο ψωμι
ελπιδα θυσιαζεις στην πρωτη τη γραμμη.
Μεσα στο ορυχειο γυρευεις για να βρεις
το σπανιο πετραδι, τη ριζα της ζωης
να φερεις το χρυσαφι εσυ μονο μπορεις
εσυ ΄σαι ο βασιλιας του κι ας εισαι αφανης.
Δικα σου τα πολυτιμα κι' αποκρυφα της γης
δικα σου τα στολιδια στον κοσμο της χλιδης
κι' ας μην τα φανερωνεις, στο παρασκηνιο ζεις
τα φωτα σου μας δινεις ν' αστραφτουμε εμεις.
Τα πλουτη μας δικα σου κι ας εισαι αφανης
εσυ που κατεβαινεις στα εγκατα της γης
γιατι ο,τι αποκτησαμε δικο σου εξαρχης
που εισαι και θα εισαι της γης ο γητευτης.
Σαν λαμπερο αστερι στο φως της χαραυγης
που βγαινει να σημανει μια καινουργ' αρχη
κι' αληθεια να μας πει,
χωρις το περιθωριο δεν γινεται ζωη.
Μ' αγωνα συνεχη και σταση ταπεινη
στους ωμους σου σηκωνεις ολοκληρη τη γη.